بررسی وجوه دستوری در غزلیات خواجه حافظ شیرازی

خواجه شمس‌الدّین محمّد بن بهاءالدّین محمّد حافظ شیرازی (727 هجری قمری / 1325 میلادی – 792 هجری قمری / 1390 میلادی) مشهور به لسان‌الْغیب، تَرجمان الاسرار، لسان‌العرَفا و ناظم‌الاولیاء، شاعر فارسی‌زبانِ سده هشتم ه‍.ق شیراز است. از این روی خواجه شمس‌الدین محمدبن بهاءالدّین حافظ شیرازی شاعر بزرگ سدة هشتم (چهاردهم میلادی) یکی از سخنوران نامی است که همواره از جهات گوناگون دیوان اشعار او مورد توجّه بوده و اغلب شعرهای او که در قالب غزل سروده شده سرآمد خاص و عام است. اشعار حافظ همانطور که از منظر جنبه‌های بلاغی و زیبایی شناختی سرآمد است، از نظر جنبه‌‌های دستوری نیز جایگاهی متمایز دارد، از این رو بررسی جنبه‌های دستوری در دیوان او می‌تواند مرجع اطمینان‌بخشی برای آگاهی بیشتر در حوزه ی دستور زبان فارسی باشد. این مقاله در یک مقدمه و دو گفتار، با بررسی وجه دستوری امری و اغراض سیزده گانه وجه امری، در غزلیات وی می‌کوشد به واکاوی دیدگاه او در این وجه بپردازد.