سیمای دراماتیک زن در آثار ادبی و نمایشی بهرام بیضایی

زن در کارهای بیضایی اعم از فیلم و فیلمنامه، هرگز از زن بودن و زنانگی خود شرمنده نیست، زیرا در تصویر یا حکایتی که از او ارائه می شود برای شرمندگی جایی نیست. این زن ممکن است از زمانه خود دلتنگ باشد، زنجیری بر دست و پای خود حس کند، به حساب نیاید، بترسد، ناامید شود، شکست بخورد، اما این ها همه به صورت عوامل بیرونی و رفتار اجتماعی شان نشان داده می شود و از درونش مایه نمی گیرد در حقیقت جهان بیرون باید در برابر زن شرمسار باشد. زن در آثار بیضایی در همه احوال باشکوه است و پرهیبت حتی در چهره پیرزنی بر صندلی چرخ دار رگبار ... بیضایی گاهی در لحظه شکست خشونت را در دست زن می گذارد و زن از بیهودگی کاربرد آن آگاه است ( بیگانه با معیار های جهان زنانه او ) مثل : داس در غریبه و مه، شمشیر در چریکه تارا و هفت تیر در سمور. زن در آثار بیضایی قدرتمند است زیرا بدون قدرت باید خشن بود و زن اسطوره ای مادر زمین است و در اوج قدرت مظهر صبوری و بردباری می باشد. در تمام کارهای بیضایی این فضای آکنده از مهر و عطوفت دیدنی و قابل درک است در این مقاله از روش کتابخانه ای به تحلیل سیمای دراماتیک زن در آثار نمایشی بیضایی می پردازیم.