ارزیابی ناامنی سایبری در منطقه خاورمیانه و پاسخ‌ دولت‌ها

تهدیدات سایبری یک پدیده‌ی جهانی است که با وجود پیشرفت در فناوری‌ها و عملکرد امنیت سایبری، به طور مداوم در حال پیچیده‌تر شدن و تاثیرگذاری بیشتر است. مسائل امنیت سایبری وابسته به عوامل چندوجهی گوناگونی هستند: وابستگی فزاینده به فناوری اطلاعات برای عملکردهای گوناگون، ویژگی‌های رفتار بازیگران سیاسی که منجر به منازعه و جنگ می‌شود و آسیب‌پذیری‌های فناوری اطلاعات که باعث اختلال در عملکرد می‌شوند. در این مقاله به این سوال اساسی پرداخته می‌شود: با توجه به منابع اصلی ناامنی سایبری در منطقه دولت‌ها چگونه به این چالش پاسخ داده‌اند؟ این مقاله در ابتدا طیفی از عوامل تهدید سایبری را در داخل و خارج از منطقه و همچنین عوامل ساختاری که باعث ناامنی سایبری می‌شوند را برجسته می‌کند. در ادامه به پاسخ‌های دولتی پرداخته می‌شود که به نوبه خود طیفی از واکنش‌ها را در بر می‌گیرد. این نوشتار با تکیه بر رویکرد واقع‌گرایی و روش توصیفی-تحلیلی به دنبال اثبات این فرضیه است که دولت‌های منطقه به عنوان بازیگران اصلی، پاسخ‌های متفاوتی به ناامنی سایبری داده‌اند. در سطح ملی، برخی دولت‌ها به دنبال افزایش ظرفیت امنیت سایبری بوده‌اند و تغییرات مهم نهادی و اداری همچون دفاع دیجیتالی و ادغام در قابلیت‌های نظامی را در اولویت خود قرار داده‌اند. در سطح بین‌الملل نیز برخی از کشورهای منطقه در مذاکرات پیرامون هنجارهای سایبری بین‌الملل شرکت کرده‌اند، در حالی که برخی دیگر از بازیگران منطقه‌ای خارج از این روند هستند. نتایج این مقاله مبتنی بر چند توصیه در سطح سیاست‌گذاری ملی و نیز بر اساس تغییرات سایبری در منطقه استوار است.