تهدیدات اکوسایبرنتیکی، چهارچوب نوین تهدیدات علیه زیست‌بوم

پژوهش حاضر در آمدی بر معرفی علمی و مصداقی تهدیدات اکوسایبرنتیکی است. اکوسایبرنتیک، دانشی است که موضوع اصلی آن، اعمال کنترل بر زیست‌بوم (و به تبع آن، تمامی اجزای وابسته به‌ آن، خصوصاً انسان) است. این کار از طریق کنترل آن زیست‌بوم از طریق اطلاعات و با توجه به مولفه‌های زیستی و غیرزیستی ‌موجود و به واسطه‌ی اعمال تغییرات بر این عناصر انجام می‌شود. تفاوت تهدیدات اکوسایبرنتیکی با تهدیدات مرسوم زیستی در آن است که در تهدیدات زیستی، عموماً هدف عامل، تخریب و تغییر است و اهداف ثانویه و مستمر را در بر ندارد. اما تهدیدات اکوسایبرنتیکی، به‌دنبال کنترل زیست‌بوم در مسیر مشخصی است که الزاماً از کانال تخریب و نابودسازی نمی‌گذرد؛ بلکه اتکا بر تغییر جریان اطلاعات زیست‌بوم دارد و می‌تواند به طرق مختلف صورت پذیرد. در رخدادهای اکوسایبرنتیکی، خودکنترلی و تعادل ذاتی از زیست‌بوم گرفته شده و نوعی دگرکنترلی توسط عامل مهاجم اعمال می‌شود که سیر طبیعی زیست‌بوم را تغییر می‌دهد. خرچنگ سبز خلیج ماین در آمریکا، شانه‌دار دریای مازندران و درخت کَهور آمریکایی در استان‌های جنوبی کشور، از مصادیق تهدیدات اکوسایبرنتیکی هستند. در زمان حاضر، توجه پدافندی به وجه کنترلی منابع طبیعی کشور در عرصه‌ی نبردهای اکوسایبرنتیکی، بسیار ضروری است؛ لذا تدوین راهبرد و برنامه‌ی ملی مبتنی بر پروتکل‌های بومی کنترل ‌زیست‌بوم (و نه پروتکل‌های بین‌المللی) شاید یکی از ضروری‌ترین موضوعات در مجموعه‌ی محیط‌زیست کشور باشد. یکی از ابزارهای مهم در مطالعه و پیش‌بینی تهدیدات اکوسایبرنتیکی، طرح «طبقه‌بندی اثرات زیست‌محیطی گونه‌های مهاجم» است که می‌تواند از وقوع تهدیداتی مشابه کهور آمریکایی و یا شانه‌دار دریای مازندران جلوگیری نماید.