نفرت‌پراکنی در وب تاریک از منظر نظام بین‌المللی حقوق بشر

وب تاریک به عنوان بخشی از اینترنت تنها از طریق فناوری‌های ناشناس‌کننده مانند تور قابل ‌دسترسی می‌باشد. ناشناس بودن، امکانی که فناوری‌های مذکور به افراد اعطا می‌کنند، زمینه‌ای برای سوء استفاده از این فضا و نقض حقوق‌ بشر را فراهم می‌کند. یکی از این حقوق اساسی، ممنوعیت نفرت‌پراکنی و آزادی از تحریک نفرت نژادی، مذهبی یا ملی بوده که در اسناد بین‌المللی حقوق بشر از جمله ماده 20 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی بر آن تاکید شده است. این حق توسط گروه‌های تندرو از جمله داعش، القاعده، نئونازی‌ها و مانند آن‌ها و همچنین افراد در این فضا مورد تجاوز قرار گرفته است. ناشناس ماندن در این فضا به گروه‌های مذکور فرصت می‌دهد تا با برقراری ارتباط ناشناس، تبلیغ ایدئولوژی‌ها و افکار، سربازگیری و پخش اخبار غلط به تحریک افراد به خشونت و نفرت بپردازند. برخی افراد نیز با استفاده از ویژگی بارز این فضا به نفرت‌پراکنی علیه افراد دیگر با نژاد، ملیت و مذهب متفاوت می‌پردازند. در چنین شرایطی، تعهد دولت‌ها به حمایت در نظام بین‌المللی حقوق بشر ایجاب می‌کند که از حقوق افراد در برابر آسیب‌ اشخاص ثالث محافظت کنند. در این راستا، دولت‌ها موظف‌اند که با استفاده از ابزار و شیوه‌های مختلف به مقابله با فعالیت‌های این گروه‌ها و افراد در وب تاریک بپردازند.