معرفت و پیوند آن با فضیلت و سعادت در نگاه افلاطون

معرفت، فضیلت و سعادت؛ مسائلی که همواره در نظام فلسفی افلاطون جایگاه مهمی را به خود اختصاص داده اند، چنان که افلاطون در بنای آرمان شهر خود برای این مسائل سهمی عظیم قائل است. پرسش پایه ی این جستار عبارت است از این‌که: چه رابطه ای میان معرفت، فضیلت، و سعادت به روایت افلاطون وجود دارد؟. دستاوردهای این مقاله از این قرار است: روح فلسفه‌ی افلاطون موید پیوند و هم‌سویه بودن جهت فضیلت و معرفت با یکدیگر است و به گونه ای که به نظر می رسد در تفکر افلاطونی، هجوم رذائل اخلاقی به فرد فضیلت‌مند موجب تنزل مراتب معرفتی در او خواهد شد. همچنین معرفت به عنوان یکی از مبانی سعادت انسان، نقش مهمی در نیکبختی او خواهد داشت. معرفت و سعادت به این سبب با یکدیگر در پیوندند که آدمی در ساحت معرفت، باید برای تشبّه به خدا به واسطه‌ی تفکّر در مُثُل، در مرتبه‌ی معرفتی «نوس» قرار گیرد.

an investigation of the relationship between knowledge, virtue, and happiness using plato’s view

knowledge, virtue, and happiness as issues that have always been of great importance in plato’s philosophical approaches, were used in constructing his utopia. the fundamental question of this paper is about the relationship between knowledge, virtue, and happiness according to plato. the spirit of plato’s philosophy affirms the connection and alignment of virtue and knowledge with each other, and as it seems in platonic thought, the onslaught of moral vices on the virtuous person will degrade his epistemology. also, knowledge, as one of the foundations of human happiness, plays an essential role in his happiness. knowledge and happiness are related to each other because, in the field of knowledge, human must be in the epistemological level of nous to be like god by thinking in ideas.