نگاهی پدیدارشناسانه به مولفه های پسینی جهان مسئولیت پذیری با تاکید بر نهج البلاغه

با توجه به اینکه مسئولیت پذیری در تمام ابعاد مختلف زندگی تاثیر بسزایی داشته و نگاه اندیشمندان و فلاسفه را نیز همواره در تمام ادوار زندگی به خود معطوف داشته است. نگاه پدیدارشناسانه به مسالة مسئولیت پذیری به ما کمک میکند تا با تاریکسازی و بداهتزدایی از مسئولیت پذیری به چهرة جدیدی از مساله و لوازم متفاوتی از آن دست یابیم و جهانی که در آن، مسئولیت پذیری شکل میگیرد ترسیم شود. پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است و به دنبال پاسخ به این پرسش است که «مولفه های پسینی جهان مسئولیت پذیری در نهج البلاغه چیست؟» دستاوردهای این پژوهش عبارت است از: مسئولیت پذیری محفوف به دو نحوه وجود است؛ 1. وجود مولفه های پیشینی که پیش از مسئولیت پذیری و فارغ از آن حضور دارند همانند: خدا، سلامت روح، انسان کامل به مثابة الگو، و وحی؛ 2 وجود مولفه های پسینی که پس از مسئولیت پذیری و برآمده از آن هستند همانند وجود اصیل آدمی، آرامش وجودی، شادی وجودی، و تعامل وجودی. مسئولیت پذیری نه فضیلتی در ردیف فضایل و کمالات، بلکه کانون شکلگیری کمالات و فضایل دیگر است و ما برای دین‌ورزی اصیل، سخت به مسئولیت پذیری نیاز داریم.

a phenomenological view of the components of the world of accountability with an emphasis on nahj al-balaghah

considering that accountability has had a great impact on all different aspects of life and has always attracted the attention of thinkers and philosophers in all periods of life, a phenomenological view of it helps us to achieve a new understanding of the issue and get familiar with its different aspects to draw a world in which accountability is formed. the present descriptive-analytical study seeks to answer the question: &what are the posterior components of the world of accountability in nahj al-balaghah?& the findings of this study indicate that responsibility is limited in two ways: the existence of a-priori components that emerge before assigning a responsibility, such as belief in god, soul health, modeling a perfect man, and revelation; the existence of the posteriori components that arise from a responsibility, such as the original human existence, existential peace, existential happiness, and existential interaction. responsibility is not a virtue along with other virtues and perfections, but the center of the formation of other perfections and virtues, and we desperately need responsibility for genuine religiosity.