تاثیر خودپندارۀ ریاضی در پیشرفت درس ریاضی دانش‌آموزان پایۀ ششم ابتدایی شهرستان جویم در سال تحصیلی 1401-1400

هدف از انجام پژوهش حاضر، تبیین رابطۀ خودپندارۀ تحصیلی ریاضی با پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان است. جامعۀ آماری پژوهش 130 نفر بود که با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده، 96 نفر شامل 53 دختر و 43 پسر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گرداوری داده‌ها از پرسش‌نامه محقق‌ساخته 20 گویه‌ای صدق‌پور و همکاران (1396) برگرفته از مقیاس‌های خودپنداره ریاضی مارش (1990) و مقیاس مختصری که در آزمون‌های تیمز بود، استفاده شد. همچنین برای تعیین میزان پیشرفت تحصیلی ریاضی، نمره نیم سال دوم سال تحصیلی 1401-1400 این دانش‌آموزان جمع‌آوری گردید. روش تحقیق این پژوهش از نوع همبستگی-توصیفی بود و برای تحلیل داده‌ها از تکنیک‌های آماری و با استفاده از نرم‌افزار آماری spss استفاده خواهد شد. در تحلیل توصیفی از میانگین و انحراف معیار استفاده شد و در آزمون سوالات پژوهش از آزمون t تک نمونه‌ای و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج پژوهش، بیانگر آن بود که خودپندارۀ ریاضی و پیشرفت تحصیلی ریاضی وضعیت نسبتاً مطلوبی دارند و خودپندارۀ ریاضی رابطۀ مثبت و معناداری با پیشرفت تحصیلی دارد؛ همچنین ابعاد خودپندارۀ ‌ریاضی نیز تاثیر مثبت و معناداری در پیشرفت ریاضی دارند.