تنهایی از دیدگاه مولانا

مفهوم «تنهایی» در شعر شاعران کلاسیک، به معنی عام خلوت و عزلت است و مفهومی است که از عرفان و تصوّف ایرانی اسلامی رایج در آن روزگار برگرفته شده است. «تنهایی» یکی از مسایلی است که آدمی همیشه با آن مواجه بوده است و در حوزه های مختلفی چون عشق، عرفان و تصوّف، روانشناسی و فلسفه معنی و مفهومی خاص دربرداشته است. ادبیات به عنوان تجلّی‌گاه اندیشه و عواطف انسانی به طرق مختلف به انعکاس این معانی و مفهوم ها پرداخته است. در شعر صوفیانۀ فارسی که یکی از پربارترین شاخه های ادبیّات فارسی بوده است، در دو دورۀ کلاسیک و معاصر توجه ویژه‌ای به این مساله شده و «تنهایی» در آن به عنوان یکی از درونمایه های اصلی مطرح شده است. از دیدگاه مولانا تنهایی رنج آور آن گاه رخ می دهد که فرد در هنگام خلوت دچار رنج و غصه و غم شود و شادی هایش را در میان دیگران جستجو کند. مولوی اشاره می کند که خدا در رهانیدن انسان از چنین رنجی کافی است و به مدد هیچ انسان یا موجود دیگری نیاز ندارد. در این مقاله به بررسی تنهایی در شعر و ادبیات فارسی و اشعار مولانا به تفصیل پرداخته شده است.