رابطه شیوه‌های فرزندپروری، یادگیری خود تنظیمی و عملکرد تحصیلی دانش‌ آموزان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین شیوه‌های فرزندپروری (مستبد، مقتدر و آسان‌گیر)، یادگیری خودتنظیمی و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان بود. روش تحقیق توصیفی- همبستگی و جامعه آماری شامل همه دانش آموزان مقاطع چهارم تا ششم ابتدایی شهر شیراز در سال تحصیلی 01-1400 بود. روش نمونه‌گیری به صورت خوشه‌ای چندمرحله‌ای بود. پرسشنامه‌های طراحی شده در پرس لاین با توجه به شرایط کرونا از طریق فضای مجازی (واتساپ) برای دانش‌آموزان ارسال شد. در مجموع 200 دانش‌آموز پرسشنامه‌ها را تکمیل کردند. پرسشنامه ها شامل فرزندپروری بامریند (1971)، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتربچ و دی گروت (1990) و عملکرد تحصیلی تیلور (1999) بود. برای بررسی فرضیه‌های پژوهش از روش همبستگی و رگرسیون همزمان استفاده شد. نتایج نشان داد شیوه‌های فرزندپروری آسان‌گیر و مقتدرانه پیش بینی کننده مثبت و معناداری برای یادگیری خودتنظیمی و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان هستند ولی شیوه تربیتی مستبد پیش بین معناداری برای یادگیری خودتنظیمی و عملکرد تحصیلی نیست. ارتباط متفاوتی بین ابعاد یادگیری خودتنظیمی و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان پیدا شد. برای نمونه، خود کارآمدی، ارزش‌گذاری درونی، راهبردهای فراشناختی و مدیریت منابع پیش‌بینی کننده مثبت و معناداری برای عملکرد تحصیلی بودند ولی اضطراب امتحان و راهبردهای شناختی پیش‌بینی کننده معناداری برای عملکرد تحصیلی نبودند. قابل ذکر است از میان ابعاد یادگیری خودتنظیمی، راهبردهای فراشناختی قوی‌ترین نقش پیش‌بینی را در عملکرد تحصیلی دانش آموزان داشت.