نمود معماری جشن‌های باستانی ایران از طریق تصویرسازی رویداد در اشعار فردوسی

جشن‌های باستانی سرزمین ایران درطی زمان وباروی کارآمدن دوران اسلامی، دست‌خوش تغییراتی شده ورفته رفته ازیک رسم وسنت عمومی وتشریفاتی درجامعه، کمرنگ وبه آیینی فراموش شده درجوامع امروزی تبدیل شده است. درحال حاضر این فرهنگ دیرینه فقط درجوامع زرتشتی وبه‌صورت محدود وبدون تشریفات برگزارمی‌شود. لذا بزرگترین معضل ومسئله مطرح شده دراین پژوهش ، کمرنگ شدن وفراموشی جشن‌های ایرانی بوده . جهت حل این مسئله، راهکار اساسی، تبلیغ وترویج این آیین وشناساندن آن به جوامع دیگرونسل‌های آینده است. لذا وجود مکانی جامع که منجر به حضور فیزیکی افراد دراین مکان بوده ، خود ترغیب کننده وتشویق کننده افراددربرگزاری این آیین باستانی می‌باشد. روش به‌کاررفته دراین پژوهش باتوجه به هدف اصلی که طراحی مکانی جامع درجهت برگزاری جشن‌ها منطبق با نیازهای جامعه امروزی بوده ، منطبق با رویکردپژوهش درتحلیل لایه‌های عمیق معانی ازاشعار فردوسی، تحلیل محتوا-همبستگی می‌باشد.