ناپلئون سارواریان (سروری) « دکوراتور ارمنیِ تئاتر و سینمای ایران»

با شروع تئاتر جهانی در ایران، فرم ظاهری طراحی صحنه نیز به فضای تئاترهای تازه تاسیس ایران وارد‌شد. در این دوران، به دلیل عدم امکانات مالی، فقدان طراحان صحنه‌ی حرفه‌ای و عدم آگاهی از اهمیّت نقش صحنه‌آرایی در تئاتر، طراحی صحنه در حد قرار گرفتن چند پارچه‌ی نقاشی شده در انتهای صحنه، به صورت ساده و ابتدایی صورت پذیرفت. امّا به‌مرور هنرمندان تحصیلکرده‌ی این عرصه از روسیه به ایران آمدند و شکل صحیح طراحی صحنه و دکور را به اهالی تئاتر آموختند. اوج این فعالیت‌ها را در دهه‌ی 20 و 30 ه. ش می‌توان دید. در میان هنرمندان تحصیلکرده‌ی دهه‌ی 20 ه. ش می‌توان به ناپلئون ساروریان اشاره کرد. این پژوهش باهدف نظام‌مند بودن و مبتنی بر روش علمی بر اساس شیوه‌ی توصیفی و تحلیلی استوار گردید و اطلاعات از طریق منابع کتابخانه ای و منابع معتبر اینترنتی گردآوری‌شده است. تلاش نگارنده بر این بود تا علاوه بر معرفی هنرمند، خوانش قابل قبولی از فعالیت‌ها و ویژگی آثار وی ارائه دهد. برآیند پژوهش نشان داد، ناپلئون ساروریان، یکی از پیشگامان عرصه‌ی طراحی صحنه مدرن تئاتر ایران است. او علاوه‌بر فعالیّت در حوزه‌ی تبلیغات و طراحی گرافیک یکی از بزرگ‌ترین دکوراتورهای تاریخ تئاتر ایران به‌شمار می‌رود. باگذشت زمان، طراحی های صحنه ی او بیش‌ازپیش با رئالیسم صرف فاصله گرفت و به سمت بازنمایی مفهوم کشیده شد. مسئله‌ی رعایت اصالت زمان و مکانِ دکور و لباسِ نمایش با فعالیت‌های سروری در تئاتر تهران مطرح شد. نگاه متفاوت سروری به طراحی صحنه و پای‌بندی و الزام دقیق او به رعایت پرسپکتیو، این هنرمند را از سایر طراحان و دکوراتورهای هم‌نسل خود متمایز کرد.