باله و تصنع دلپذیر روکوکو؛ هنری غرقه در بی غمیِ طبقه بورژوا

قرن هیجدهم عصر دگرگونی و انقلاب بود، زمان وقوع استهاله ای عظیم که نه فقط در آفرینش های هنری بلکه در تمام شئونات مادی و معنوی، فلسفه و اندیشه، علم و تکنولوژی، اقتصاد و سیاست تاثیرات ژرفی برجای گذاشت. هنر در اروپا در قرنی که به جنگ و انقلاب، ملی گرایی و شکاکیت متشخّص بود، در تحولات قرن هفدهم و بیش از همه در تغییرات اجتماعی جامعة فرانسه ریشه داشت. این هنر را روکوکو نامیدند که چیزی جز ادامة سبک باروک نبود با این تفاوت که لحن قاطعانه‌ای که باروک در نمایشِ ذوقِ فخیمِ دربارهای اروپایی داشت، جای خود را به رعنایی و ظرافتی والا در محیط های ساده تر داد. خاستگاه روکوکو فرانسه بود و عملاً نمایندة مرحله نهایی ذائقه ای بود که در آن زیباییِ بی مانع و راسخ حکم می‌راند و لغات 'زیبایی بصری' و 'هنر' در مقام الفاظ هم معنی و مترداف به کار می‌رفتند. تمامی هنرها اعم از نقاشی، معماری و پیکرتراشی در فرانسه، آلمان و انگلستان از این شیوه تاثیر پذیرفتند اما سهم باله بسی بیشتر بود. برای باله مجالی فراهم آمد تا به یکباره از فضای بی روح، سنگین و پرتکلّفِ درباری به سالن های آکنده از آرمان ها و آداب اجتماعی در آید و به نمادی از ظاهرِ فریبای عصر سرمستیِ هنر تبدیل گردد. این تحولات بیشتر در فرانسه و ایتالیا با ظهور طراحانی همچون فرانتس هیلفردینگ، گاسپارو آنجیولینی، باپتیست دو هسه، ژان ژرژ نووِر، ژان دوبروال و سالواتوره ویگانو و اجراهای نوآورانه هنرمندانی همچون ماری آن دِ کامارگو، ماری ساله و باربارا کامپانینی، رُخ نمایاند. از این زمان مسیر باله به سمت برتری بالرین های زن تغییر کرد.