اثر مشابه یک جلسه فعالیت هوازی وامانده‌ساز بر تحمل گلوکز و سطح انسولین در دوندگان سرعتی و استقامتی نخبه

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه تحمل گلوکز و سطح انسولین خون در دوندگان سرعتی و استقامتی نخبه پس از یک جلسه فعالیت هوازی وامانده‌ساز طراحی گردید. روش ‎شناسی: این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با اندازه‌گیری مکرر بود. تعداد 16 دونده سرعتی و استقامتی واجد شرایط پژوهش شرکت کردند. اولین مرحله خونگیری در صبح روز آزمایش در حالت استراحت، ناشتا و نیم ساعت قبل از اجرای آزمون از سیاهرگ بازویی در وضعیت نشسته برای سنجش سطوح انسولین و گلوکز خون انجام شد. سپس، آزمودنی‌ها بر روی نوار گردان به اجرای آزمون بروس به عنوان یک جلسه تمرین هوازی وامانده‌ساز پرداختند و بلافاصله پس‌ازآن، دومین مرحله خونگیری به صورت مشابه انجام گردید. در مرحله بعد، محلول گلوکز به‌صورت نوشیدنی دهانی به هر دو گروه آزمودنی‌ها داده شد. مرحله سوم و چهارم خونگیری 30 و 120دقیقه بعد از مصرف محلول گلوکز انجام شد. به منظور تجزیه و تحلیل نتایج از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری و آزمون تعقیبی توکی همراه با اصلاحیه بونفرونی با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 18 استفاده شد. یافته‌ها: در دونده‌های سرعتی، سطح گلوکز خون 30 و 120 دقیقه پس از فعالیت به ترتیب 7/34 و 05/21 درصد افزایش یافت (05/0 >p)؛ بعلاوه، سطح گلوکز خون 30 دقیقه پس از فعالیت در دوندگان سرعتی 2/20 درصد نسبت به بلافاصله پس از فعالیت افزایش معنی‌داری نشان داد (05/0 >p). در دوندگان استقامتی، سطح گلوکز خون بلافاصله پس از فعالیت 03/22 درصد افزایش داشت؛ این افزایش، 30 دقیقه پس از فعالیت 3/31 درصد بود (05/0 >p). سطح انسولین خون 30 دقیقه پس از فعالیت در دوندگان سرعتی 4/67 درصد و در دوندگان استقامتی 2/78 درصد گزارش شد؛ انسولین خون 120 دقیقه پس از فعالیت در دوندگان سرعتی 8/77 درصد و در دوندگان استقامتی 6/82 درصد بالاتر از حالت استراحت بود (05/0 >p). نتیجه‎ گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می‏توان گفت دوهای سرعتی و استقامتی به یک میزان منجر به بهبود تحمل گلوکز می‌گردد.