اثر افزودن میکروجلبک اسپیرولینا بر ترکیبات شیمیایی و خصوصیات بافتی سوسیس

اسپیرولینا پلاتنسیس یک ریز جلبک میکروسکوپی رشته ای غنی از پروتئین، ویتامین و اسیدهای چرب ضروری است و در دنیا به صورت تجاری تولید و در فروشگاه های مختلف به عنوان مکمل غذایی و دارویی به فروش می رسد. از این رو در در پژوهش حاضر نیز میکروجلبک اسپیرولینا با درصد های 0/5، 1 و 1/5 درصد به فرمولاسیون سوسیس مرغ افزوده شده و اثر آن بر درصد ترکیبات شیمیایی (پروتئین، چربی و خاکستر) و بافت مورد ارزیابی قرار گرفته است. با توجه به نتایج سوسسیس های حاوی جلبک اسپیرولینا به طور معنی داری پروتئین بالاتر و درصد چربی پایین تری نسبت به تیمار شاهد داشتند (0/05>p). با توجه به نتایج به دست آمده از آزمون تجزیه و تحلیل پروفیل بافت، تیمار 1/5 درصد جلبک اسپیرولینا دارای بالاترین سختی (3/11± 58/92) در بین تیمار ها بوده است. بیشترین شاخص جویدن مربوط به تیمار 1/5 درصد جلبک اسپیرولینا (6/21± 21/65) بوده است. همچنین طبق نتایج به دست آمده، تیمار های حاوی جلبک اسپیرولینا شاخص به هم پیوستگی بالاتری نسبت به نمونه شاهد (فاقد جلبک اسپیرولینا) نشان دادند. افزودن جلبک اسپیرولینا بر روی خاصیت ارتجاعی (فنری) تاثیری نداشته و بین نمونه ها تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05>p). در مجموع افزودن اسپیرولینا به سوسیس باعث بهبود کیفیت تغذیهای و بافتی سوسیس شد.