توسعه فضای سبز در مناطق کم آب با تاکید برالگوی خشک منظری

امروزه مفهوم شهرها ، بدون وجود فضای سبز در شکل های گوناگون آن دیگر قابل تصور نیست ، فضای سبز به عنوان جزء ضروری و لاینفک پیکره شهرها در دگرگونی آنها نقش اساسی دارند وکمبود آنها می تواند اختلالات جدی در حیات شهرها به وجود آورد . نظر به اهمیت فضاهای سبز در محیطهای شهری و حضور گیاهان به عنوان اجزای اساسی و لاینفک آنها، و همچنین موقعیت جغرافیایی، اجتماعی و اقلیم خشک ایران و محدودیتهای ناشی از آن از جمله کمبود آب و نزولات جوی ، باید در انتخاب گیاهان مناسب برای گسترش فضاهای سبز دقت و توجه بیشتری مبذول داشت . از آنجا که در سالهای اخیر کاهش نزولات جوی و منابع آبی و بروز پدیده خشکسالی در اکثر مناطق کشور به چالش قابل توجهی تبدیل شده است از این رو نگرش ایجاد الگوی کشت پایدار در فضای سبز شهری بیش از گذشته باید مد نظر و توجه قرار گیرد . علاوه بر حفظ منابع در راستای ایجاد فضای سبز پایدار و پویا به وسیله تغییر الگوی کشت،استفاده از گونه های بومی ، گیاهان مقاوم به خشکی و با مصرف آب کمتر راهکارهایی چون استفاده از آب غیر شرب ، طراحی هوشمندانه و هدفمند با هدف استفاده بهینه از منابع نیز موثر خواهد بود . طراحی منظرخشک با کمترین مصرف آب باعث صرفه جویی در مصرف آب و کاهش هزینه میشود. آنچه که مسلم است باید دانش طراحی منظر و فضای سبز در شهرها به سمتی پیش برود که با حداقل مصرف آب، حداکثرمیزان فضای سبز را ایجاد نماید. بنابراین مفهومی از طراحی منظر سازگار با مناطق خشک و نیمه خشک تحت عنوان رویکرد خشک منظری می تواند بدون آسیب رساندن به کیفیت و زیبایی محیط ، مصرف آب را تا مقادیر زیادی کاهش دهد .با توجه به نقش اساسی و حیاتی گیاهان در رویکرد خشک منظری انتخاب گیاهان مناسب بسیار مهم است و بنابراین شناخت گیاهان بومی و سازگار هر منطقه به علت سازگاری آنها با شرایط محیطی منطقه ضروری به نظر می رسد چرا که این گیاهان به تیمار و آبیاری کمتری نیاز دارند.