یای پایانی فعل امر در فارسی دری

در متون منظوم و منثور فارسی دری، افعالی با ساختار ماده مضارع همراه با نویسه ی/ ـی برای بیان مفاهیم وجهی امر و دستور یا دعا و درخواست به کار رفته است. محققان، بدون توجه به تحولات تاریخی زبان فارسی دری، معتقدند که این ساخت مضارع التزامی دوم شخص مفرد برای بیان امر بوده و باید از آغاز آن حذف شده است و ی/ ـی پایانی این افعال شناسه دوم شخص مفرد است. در این مقاله با بررسی پیشینه تاریخی این ساخت و اشاره به وجه های مختلف و ذکر شواهد متعدد از زبان های دوره باستان و فارسی میانه زردشتی، این نتیجه حاصل شده است که ی/ ـی در این ساخت بازمانده تکواژ تمنایی ساز است و ساختار ماده مضارع همراه با ی/ ـی وجه تمنایی است که بر مفهوم امر یا دعا دلالت داشته است.