تصویر درخت در شعر شاعران نوپرداز معاصر

درخت در شعر فارسی اهمیت ویژه ای دارد. عناصر فرهنگی، دینی، اسطوره‌ای، اخلاقی، عرفانی، و سیاسی گزاره هایی متاثر از درخت دارند. درخت بعد از آب و خورشید پدیده ای مهم است که عناصر و موقعیت های ویژۀ ادبی از آن آفریده می شود. با ظهور حوادث مختلف سیاسی در سدۀ اخیر ازیک‌سو و خلق اندیشه ها و سبک های متعدد هنری، ازسوی‌دیگر، شیوه های خلاقانۀ پیوند پدیده های طبیعی با عناصر انسانی برجسته شده است. تصویر درخت در شعر نو جلوه ای تازه و چندجانبه یافته است. شاعران نوپرداز نقش های ویژه ای به عناصر غیرانسانی می بخشند و از این میانه درخت همزادی انسان گونه است که تحولات جامعه انسانی را در قامت خود نشان می دهد. در پژوهش حاضر، با تحلیل و توصیف شواهد شعری به روش کتابخانه ای در اندیشۀ شاعران منتخب، آشکار شد که درخت نمودار ناکامی‌های شخصی، عشق ورزی، واسطۀ ادراک، شاخص آزادی، معرف زیست بوم، نماد، تصویر مجسم مرگ و نیستی، انعکاس استبداد و نماینده انکار موجودیت انسان در حاکمیت استبداد است. 

the tree image in the poems of contemporary modernist poets

trees have special importance in persian poems. cultural, religious, mythical, ethical, mystical, and political elements have propositions influenced by trees. following water and the sun, the tree is an important phenomenon from which special literary elements and situations are created. the creative ways of connecting natural phenomena with human elements have been highlighted by the emergence of various political events in the last century on the one hand, and the creation of many artistic ideas and styles on the other hand. the tree image has found a new and multifaceted effect in modern poetry. modernist poets give special roles to non-human elements and among these, the tree is a human-like mirror image that shows the evolution of human society in its stature. using the library method and based on an analysis and explanation of poetic evidence in the thoughts of selected poets the current research revealed that the tree could be an image of personal failures, love, a medium of perception, an indicator of freedom, a representative of an ecosystem, a symbol, a sign of death and nonexistence, and a reflection of tyranny and a denial of human existence under the rule of tyranny.