بررسی معنی‌شناختی تخلص «حافظ» به‌مثابه استعاره مرکزی

یکی از عناصر شعر و غزل فارسی تخلص است که علاوه‌بر نشان‌دارکردن شعر به نام شاعر، گاه به‌معنای دیگری نیز ایهام دارد. تخلص در شعر شاعرانی مثل حافظ ‌‌که منظومه فکری خاص و منسجمی دارند به‌صورت استعاره ای اصلی یا مرکزی در تعیین دستگاه فکری آنها دخالت دارد. در این مقاله، تخلص حافظ از منظر مولفه های معنی‌شناختی، چون تقابل و ترادف با واژگان خاص و کلیدی شعر حافظ‌، که برآمده از حساسیت های فکری و زیستی او بوده است‌، در متن شعر واکاوی شد. از نتایج تحقیق برمی آید که نام شعری او نیز به‌شکلی پر تحرک و شناور تحت تاثیر زبان و افکار او قرار دارد و به‌کمک ظرفیت های معنی‌آفرینی برخی واژه ها در خدمت انتقال ساختار اندیشه و نظام معنایی اشعار او است و تخلص حافظ استعاره مرکزی غزلیات اوست.