راهبرد دریایی و آمایش سرزمین با تاکید بر سواحل مکران به عنوان دروازه امید و توسعه ایران

سرزمین پهناور ایران یکی از مناطق خشک و کم آب جهان است. در این اقلیم خشک، ایرانیان برای سده ها و سالیان متمادی زندگی همساز و سازگار با خشکی به وجود آوردند و تمدن باشکوهی را بر اساس سازوکار قنات و مهندسی آب و احترام به طبیعت و محیط زیست ایجاد کردند. این تمدن که با راهبرد و نگرش خشکی پایه به وجود آمد و استمرار یافت در ده های اخیر در پی سیاستهای رشد کمی­گرایی صنعتی و رشد فزاینده شهرگرایی و سبک زندگی مصرف گرا و بی توجهی به اصول توسعه پایدار و آمایش سرزمین، با تراکم و اضافه بار مواجه شده که پیامد آن تهدید امنیت زیست محیطی و حتی حیات تمدنی بسیاری از بخش­های فلات­های مرکزی ایران بوده است. در چنین شرایطی تاب آوری اکولوژیک ایران بسیار شکننده شده و چاره کار تغییر رویکرد از نگاه درونی و خشکی پایه به نگرش راهبردی دریاپایه و ساحلی و بیرونی است. در میان سواحل طولانی ایران، مکران به دلیل دسترسی مستقیم به آبهای اقیانوسی، بکر بودن و موقعیت راهبردی و کریدوری از ظرفیت و توانمندی بسیار بالایی برای برنامه­های توسعه اقتصادی، صنعتی، خدماتی، شهری و گردشگری برخوردار است که می­تواند دروازه و پیشران توسعه ایران گردد. انتخاب و اجرای راهبرد توسعه سواحل مکران نه تنها می­تواند باعث تولید امنیت و توسعه در جنوب شرق ایران گردد بلکه می­تواند باعث تقویت جایگاه و مناسبات بین­المللی ایران، تولید قدرت، نجات و بازخیزی تمدن ایران شود که می­توان از آن به عنوان «دروازه امید و توسعه ایران» یاد کرد.