سواحل عمان؛ توسعه در پارادوکس، امنیت برای توسعه یا توسعه برای امنیت

منطقه جنوب شرق ایران با محوریت سواحل اقیانوسی دریای عمان و پیشرفت ناچیز آن برای توسعه سواحل مکران در طی سال‌های متمادی که به نوعی مساوی شده با عدم توسعه آن، متاثر از عوامل و دلایل متعددی بوده است که یکی از مهمترین این عوامل، متاثر از نگاه تئوریک به مفهوم توسعه پایدار ، اولویت­ها و درک حاکمیت کلان ملی نسبت به توسعه مناطق جنوبی کشور است که پارادوکس اولویت نگاه به مولفه­های توسعه بویژه تقدم و تاخرهای مربوطه، از اصلی­ترین دلایل عقب ماندگی این مناطق استراتژیک و راهبردی دارد که نشان می‌دهد باتوجه به مدت‌زمان طی‏ شده پیشرفت مبنایی نداشته است و با گذشت بیش از سه دهه از عمر طرح توسعه سواحل دریای عمان، حرکت اجرای پروژه‌های زیر ساختی لاک پشتی و کند بوده است. به نظر می­رسد هیچ یک از برنامه­های توسعه­ای در سواحل شرقی مناطق جنوبی کشور، مبتنی بر کارکردهای ژئوپلیتیکی این منطقه و ارزش­زایی ژئوپلیتیکی حاصل از آن نبوده و تمرکز بر رویکرد امنیت محور و استراتژی بسته و مرکزگرا با نادیده گرفتن دو اصل توسعه یعنی حضور و مداخله مستقیم مردم، و احاطه نگاه بدبینانه نسبت به مشارکت­های باز خارجی، مانع از تمرکز بر رویکرد توسعه محور در این سواحل شده است. لذا دراین مقاله به دلایل نارسایی­های موجود بر سر راه توسعه در این منطقه پرداخته شده است.