ارایه الگوی نظری آمایش امنیتی- دفاعی سرزمین در جهت توسعه سواحل

ایران به دلیل موقعیت استراتژیک بی­نظیر خود در منطقه جنوب غرب آسیا، هرچند جایگاه برجسته­ای در زمینه توسعه بخصوص توسعه ساحلی برخوردار است، با این حال چالش­های امنیتی نیز در این منطقه فراوان است. توسعه و امنیت دو مقوله تفکیک ناپذیر هستند که توجه یک بعدی به هرکدام از آنها منجر به توسعه نامتعادل یا عدم توسعه خواهد شد. در قرن بیست و یکم با توجه به پیچیدگی مفهوم توسعه، دیگر نمی­توان با الگوی سنتی به برقراری توسعه و امنیت پرداخت. گسترش فناوری در عین تسهیل و تغییر جهات توسعه تا حدودی بحث امنیت را با پیچیدگی روبرو کرده است. با این حال، با توجه به قابلیت های فناوری بخصوص در زمینه امنیت، این امر نیز تسهیل شده است. این پژوهش با نگاه بنیادی -نظری به طرح مفهوم الگوی نظری آمایش سرزمین در جهت توسعه مناطق بخصوص نواحی ساحلی پرداخته است. در ابتدا با طرح مفاهیم مربوط به امنیت، آمایش، توسعه، مناطق مرزی به طرح الگوی نظری آمایش سرزمین منتج شده است. این الگو با نگاه سیستماتیک به دنبال شناساندن مساله از کوچکترین اجزا تا کل سیستم می­باشد. بعبارت دیگر، توسعه و امنیت مقوله ای هستند که از تک تک اجزای سیستم (کشور یا منطقه) متاثر می­شوند. بنابراین حرکت از سمت فضا به سمت توسعه پایدار با در نظر گرفتن تمامی ابعاد و اجزا و رعایت نظم و توالی می­تواند منجر به توسعه در کنار امنیت و دفاع شود.