بررسی تطبیقی اهداف حکومت دینی در قرآن و عهدین

ادیان ابراهیمی یهودیت، مسیحیت و اسلام درباره حکومت دینی، اهداف و مسائل پیرامونی آن به اندازه کافی سخن گفته اند. بخش بزرگی از این سخنان برگرفته از متون مقدس این ادیان است. فقراتی چند از تنخ به عنوان متن مقدس یهودیت و فرازهایی از بایبل (کتاب مقدس) به عنوان متن مقدس مسیحیت و همچنین آیاتی از قرآن کریم به عنوان متن مقدس اسلام عزیز به این امر مهم توجه داشته اند. اهداف حکومت دینی در دو بخش اهداف مادی و معنوی قابل طرح هستند. اهداف معنوی و اخروی حکومت دینی از نگاه سه دین یادشده نمی تواند چیزی جز اهداف بعثت انبیای الاهی باشد؛ زیرا بر اساس متون مقدس این سه دین حضرات موسی و عیسی(ع) و حضرت محمد(ص) به ترتیب به عنوان بنیانگذاران یهویت، مسیحیت و اسلام هدفی جز رساندن انسان به سعادت و تحقق امور پسندیده و بازداشتن از امور ناپسند نداشته اند. قرآن مجید یکی از اهداف پیامبر اکرم(ص) را توصیه به انجام کار پسندیده و بازداشتن از کار ناپسند دانسته است (اعراف/157). در برخی از فقرات تنخ نیز می خوانیم که خداوند انبیا را فرستاد تا به انسان ها تعلیم دهند که چه کاری پسندیده و چه کاری ناپسند است. بخشی از ده فرمان تورات شامل چنین احکامی است (خروج 20: 12-17). در بخش عهد جدید کتاب مقدس نیز آمده است: «اما می گویم به روح رفتار کنید، پس شهوات جسم را بجا نخواهید آورد؛ زیرا خواهش جسم به خلاف روح است و خواهش روح به خلاف جسم و این دو با یکدیگر منازعه می کنند به طوری که آنچه می خواهید، نمی کنید.» (رساله به غلاطیان 5: 16-17) مقاله پیش رو، در صدد است تا اهداف حکومت دینی را بیشتر ناظر به امور معنوی تبیین کند. یکی از روش های این تبیین می تواند در قالب اهداف بعث انبیای ادیان ابراهیمی بین آیات قرآن کریم و فقرات عهدین مقایسه شود.