بررسی خطر زمین­لرزه و گسل های موجود در گستره تهران

تهران به عنوان مرکز سیاسی و اداری کشور، تمرکز فعالیتهای اقتصادی و صنعتی، تراکم و تمرکز بالای جمعیت، تراکم و تمرکز بالای جمعیت دسترسی به شبکه ی حمل و نقل و راه های ارتباطی (مرکز تلاقی خطوط راهآهن، جادهای و هوایی)، تمرکز موسسات مالی و اعتباری و بانکی یکی از مهمترین استان های کشور می باشدگستره تهران که در کوهپایه جنوبی کوه های البرز مرکزی قرار گرفته یکی از لرزه خیزترین مناطق ایران محسوب می شود(فهیم دانش و همکاران،1396).تهران و مجموعه شهرهای پیرامون آن در گستره اثر گسل های جنبا و لرزه زایی چون گسل های شمال تهران و مشا در سوی شمال- شمال خاوری و گسل های پارچین و پیشوا در بخش جنوبی خود قرار می گیرند. گستره تهران در میان خود نیز دربردارنده مجموعه ای از پاره گسل ها و پدیده های کم و بیش خطی است که از برخی از آنها با نام های نیاوران، محمودیه، داوودیه، در بخش های شمالی شهر و ری و کهریزک در بخش جنوبی شهر یاد می شود(نظری و همکاران،1387). فعالیت لرزه خیزی تهران و نواحی مجاور به دلیل چین خوردگی های البرز و گسل های موجود در این گستره می باشد (فهیم دانش و همکاران،1396). در این پژوهش تلاش بر ارائه تحلیل و هم سنجی آماری برآمده از نتایج حاصل از پژوه شهای پارینه لرزه شناسی در گستره البرز مرکزی است که روی گسل های بنیادین و پویای پیرامون تهران - گسل های آستانه، فیروزکوه، مشا، طالقان، شمال تهران، پیشوا و افرازهای شمال ری و کهریزک- به سرانجام رسیده است. گسل هایی که جنبش احتمالی هر یک از آنها را با توجه به هندسه، سازوکار و گستره مه لرزه ای اثر و تخریب احتمالی می توان زمین لرزه تهران نامید. از تلفیق و هم سنجی نتایج بدست آمده از پژوهش های پارینه لرزه شناسی در گستره البرز مرکزی بیراه نخواهد بود اگر رخداد احتمالی زمین لرزه تهران را در وضعیت هشدار رخدادی با بزرگای احتمالی5/6-2/7 در بازه زمانی 50 سال برآورد کرد(نظری و همکاران1392).