ترکیب، جایگاه ساختاری و الگوی گسترش واحد دیاباز ملانژ دومک: شاهدی مبنی بر مکانیزم و زمان نسبی جایگیری افیولیت­ها در لبه شرقی بلوک لوت

بخش دیاباز افیولیت دومک در حاشیه شرقی بلوک لوت و در یال غربی قوس شورو با ضخامت یک و نیم کیلومتر رخنمون دارد. این واحد پوسته اقیانوسی بر روی نقشه­های منطقه به شکل مارپیچ گون با ترکیب سنگ شناسی عمدتا بازالت و ساختار توده­ای و در مواردی بالشی شکل و حفره­ای با ترکیب morb تا iat ظاهر گردیده است. دیابازها تنها به فرادیواره گسل رانده دومک با طولی بالغ بر یکصد کیلومتر محدود می­گردند. این برگه تراستی بر روی توربیدایت­های دگرشکل شده ائوسن رانده شده و خود توسط تراست­هایی در بخش­های بالاتر ساختاری شامل ملانژ دومک با خمیره سرپانتینیتی پوشانیده شده­اند. در منطقه رود ماهی، کنتاکت غیر گسله این دیاباز با یک واحد کنگلومرا شامل قطعات افیولیتی، توربیدایتی و آهک­های نومولیت دار ائوسن زیرین – میانی به شکل دگرشیب دیده می­شود. از آنجاییکه این مجموعه از توالی رانده دستخوش برش­های جوانتر سیستم گسله نه نشده است به خوبی وضعیت تکتونیکی قبل از ائوسن فوقانی را به نمایش می­گذارد. این ناپیوستگی نشان می­دهد که برگه تراستی افیولیتی در هنگام جا به جایی در زمان ائوسن جایگزین شده­ است. دیاباز دومک بازگو می­کند که حجم قابل ملاحظه­ای ازفوران­های مافیک در بالای یک پهنه فرورانش درون اقیانوسی تجمع یافته و سپس بر روی گوه­های افزایشی زیرین خود رانده شده­اند. ساختار مارپیچ گونه دیاباز دومک در واقع رخنمون این سنگ­ها بر روی یال­های تعدادی چین­های بزرگ موازی تا نردبانی با پلانچ رو به شمال غرب (upright plunging folds) می­باشد که در زمان خمش­های اروکلاینی شرق ایران در پالئوژن و بعد از جایگیری افیولیت شکل گرفته­اند.