نقش فناوری نوین در آموزش درس تاریخ

هدف اصلی این مقاله شناسایی نقش فناوری نوین در اموزش درس تاریخ است. امروزه با ورود فناوری های نوین درآموزش مجازی وتولید محتوای الکترونیکی و به خصوص دسترسی به اینترنت در بین جامعه فراگیر در مدارس، و تاثیر پذیری آنها از فرهنگ های جهانی و غیر بومی، موقعیتی به وجود آمده است که آموزش و پرورش ناگزیر است تا کارکردهای نوینی را متناسب با نیازهای زمان برای خود برگزیند. تاریخ به عنوان تاریخچه جامعه ی انسان و یکی از درس های مهم علوم انسانی نقش مهمی در مطالعه و بررسی تحولات جامعه ی انسانی دارد. در یک دوره طولانی و حتی تا کنون، آموزش این درس در بسیاری از کشورها و از جمله کشور ما، به طور سنتی و قدیمی انجام می گرفته است. شیوه سنتی و قدیمی آموزش این درس توسط معلمان یعنی استفاده محض از روش سخنرانی در امر آموزش و پرداختن دانش آموز به پاره ای از حفظیات به عنوان تکلیف نهایی، اثر مخربی به همراه داشته است. در روش سنتی تلاش می شود اطلاعات تاریخی به حافظه ی دانش آموزان منتقل شود و در ارزشیابی ها نیز همان اطلاعات از دانش آموزان بازپس گرفته می شود. این نوع آموزش نه تنها موجبات اثربخشی، ایجاد نگرش تاریخی، تعلق، هویت یابی و احساس مسیولیت نسبت به میراث فرهنگی را فراهم نمی آورد بلکه حتی ممکن است موجب ملالت، خستگی، و بی علاقگی به این درس شود. امروزه، این نوع آموزش در برخی کشورها تحول اساسی پیدا کرده است و در رویکردهای جدید، موضوعات مختلف و مفاهیم جدیدی ذیل عنوان آموزش نوین تاریخ مطرح شده و روش های متنوعی نیز برای آموزش آنها ابداع شده است. روش پژوهش مطالعه حاضر توصیفی تحلیلی و به منظور گردآوری اطلاعات، از مطالعه کتابخانه ای، جدیدترین پژوهش‌های انجام گرفته در حوزه فناوری نوین و منابع اینترنتی استفاده شده است