کارکرد روش ایفای نقش در تدریس تاریخ

روش ایفای نقش یکی از روش های خلاقی است که در فعالیت های«یاد دادن برای یادگرفتن» به کار می رود. این روش علاوه بر این که یادگیری دانش آموزان را تعمیق می بخشد بسیاری ذوق آفرین نیز هست. ماندگارترین یادگیری ها با این شیوه صورت می پذیرد، چون تنها شیوه ای است که دانش آموزان از خود مایه می گذارند، خود را در معرض یادگیری قرار می دهند و آن طور که می خواهند و می توانند مطالب را درونی می کنند. در روش سنتی آموزش تاریخ، کتاب انبار اطلاعات، معلم انتقال‌دهنده و دانش‌آموز عنصر منفعلی است که باید آن اطلاعات را به‌ خاطر بسپارد. در حالی‌که برای ایجاد قدرت تفکر، پرسش گری، پردازش و تجزیه و تحلیل داده‌ها در دانش‌آموزان، باید قالب خشک تدریس را که به فضای کلاس، کتاب و معلم محدود می‌شود، را کنار زد و به روش‌های خلاق روی آورد. در روش ایفای نقش، به فراگیران امکان داده می شود که نظرها و ایده های مختلف خود را، به جای تکرار آنچه که معلم می گوید یا در متن کتاب آمده، بیان نماید. و نیز توان بررسی، تفسیر، نقادی و اعتماد به نفس خود را ارتقاء دهد. در این مقاله روش ایفای نقش به عنوان روشی عمل گرا با بهره گیری از روش توصیفی و تحلیلی مورد مطالعه قرار گرفته و سپس مراحل، محاسن و محدودیت ها و این که در چه موقعیت‌ها و مباحثی قابلیت‌ اجراء دارد را بررسی می‌کنیم.