ساختار اموزش ‌و پرورش عصر صفوی با مرکزیت اصفهان

نقش ساختاری آموزش و پرورش و به عبارت بھتر رویکرد تعلیم و تربیت، به‌طور بالقوه یکی از محوری ترین و تعیین کننده ترین نھادھای اجتماعی در تحقق توسعه کشور به حساب می‌آید. یکی از اساسی ترین وظایف ھر نظام تربیتی ارایه تصویری روشن از انسان مطلوب است و گویاترین شاھد بر ضرورت وجود یک نظام آموزشی، توجه به آینده است. آموزش و پرورش فرزندان، نخست در خانه و خانواده به صورت‌ھای تقلیدی و تلقینی از کھن ترین روزگار وجود داشته و به دلیل داشتن بار فرھنگی و ارزشی، نوزادان را برای زندگی در جامعه گسترده پرورش داده و بی‌تردید چگونگی اوضاع اجتماعی، در کیفیت و تحقق آن دخالت تام داشته است . با روی کار آمدن سلسله صفویه، ایران از استقلال «ملی» برخوردار گردید. حکومت صفویه نھادھای فرھنگی را بر پایه تشیع خاص قزلباش به خدمت خود در آورد که باعث شد فرھنگ ھنر و اندیشه و آموزش پویایی لازم را از دست بدھد و توسعه و پیشرفت فقط در پاره‌ای عناصر مادی فرھنگ معماری و ھنرھای تزیینی جلوهگر شود. پس از رسمی شدن تشیّع در ایران عصر صفویه، «مدرسه» به مھم‌ترین نھاد آموزش در خدمت این مذھب رسمی بدل گردید، اما پرسش این است که چنین نھاد آموزشی در علوم دینی وغیردینی آن روزگار چه تاثیری گذاشت؟