تبیین نقش و جایگاه آموزشی و تربیتی داستان گویی در برنامه درسی تاریخ

موضوع آموزش و پژوهش دانش تاریخ در مدارس از جمله مسائل بسیار مهم می باشد. در باب آموزش تاریخ در مدارس، به عنوان بخشی از محتوای نظام و تربیت کشور، بحث های بسیاری در گرفته و بنا به ضرورت های بسیار باید با گستردگی و ابعاد بیشتری تداوم یابد. امروزه شناسایی و تعمیم روش هایی که آموزش رشته های مختلف را تسهیل کند، از مهم ترین دل مشغولی های برنامه ریزان تعلیم و تربیت می باشد و درس تاریخ به عنوان یکی از پیچیده ترین رشته های علوم انسانی، نیازمند به کارگیری شیوه های موثر در آموزش آن است. یکی از ابزارهای موثر کمک آموزشی در آموزش تاریخ، داستان گویی یا قصه گویی در برنامه درسی تاریخ می باشد. داستان گویی را می توان روشی برای تقویت مهارت های زبانی و فرازبانی در کودکان و نوجوانان دانست که نه تنها موجب بروز و ظهور ایده های نو و خلاق در کودکان و نوجوانان می شود؛ بلکه، زمینه های مناسب برای رشد و تقویت تفکر خلاق و انتقادی در آنان را گسترش داده و از این رو، مورد توجه بسیاری از مسئولین آموزشی قرار گرفته است. به طوری که، در بسیاری از نظام های آموزشی معلمان و مسئولین امر از این شیوه برای آموزش کودکان استفاده می کنند تا تجربیات واقعی و عملی را در اختیار دانش آموزان قرار دهند. در همین راستا، پژوهش حاضر درصدد آن است با روش توصیفی-تحلیلی و با اتکا به منابع کتابخانه ای به تبیین نقش و جایگاه آموزشی و تربیتی داستان گویی در برنامه درسی تاریخ بپردازد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که هنر داستان گویی جایگاه خاصی در پیشبرد اهداف برنامه های آموزشی داشته و می تواند به عنوان روشی غیرمستقیم در تدریس دارای جذابیت بالایی برای کودکان و نوجوانان باشد که بر میزان یادگیری آن ها موثر بوده و نشان دهنده لزوم توجه بیشتر به گنجاندن آن در برنامه های آموزشی است