آموزش مجازی و خودکارآمدی : یک مرورسیستماتیک

هدف این مقاله بررسی خودکارآمدی در زمینه محیط‌های یادگیری آنلاین ( آموزش مجازی) می باشد. خودکارآمدی به عنوان« اعتقاد به توانایی های فرد برای سازماندهی و اجرای دوره های عمل مورد نیاز برای ایجاد دستاوردهای معین» تعریف می شود (بندورا، 1997، ص 3). به طور سنتی، چهار منبع اصلی توسعه خودکارآمدی عبارتند از تجارب استاد فعال، تجربیات جانشین، متقاعدسازی کلامی، و حالت فیزیولوژیکی و عاطفی (بندورا، 1997). در این مقاله خودکارآمدی به طور کلی معرفی شده است. تحقیقات مرتبط با خودکارآمدی تحصیلی و خودکارآمدی در آموزش مجازی مرور می‌شود. مطالعه خودکارآمدی در محیط های یادگیری آنلاین نسبت به سازه خود کارآمدی جدید است. تحقیقات در مورد خودکارآمدی و آموزش مجازی در موقعیت های آموزشی برای گسترش پایه ادبیات گنجانده شده است. توسعه باورهای خودکارآمدی در آموزش های مجازی و همچنین مسائل ارزیابی خودکارآمدی برجسته شده است. حوزه‌های احتمالی تحقیقات خودکارآمدی در محیط‌های آموزشی آنلاین، از جمله عوامل آموزشی، بازخورد متقاعدکننده، و ارزیابی خودکارآمدی پیشنهاد شده‌اند.