آموزش مجازی در ایران؛ کشاکش میان سنت و پست مدرنیسم

کشورهایی مانند ایران که در نیمه راه گذار از سنت به مدرنیته هستند، برزخی را تجربه می‌کنند که نه می‌توان آنها وابسته با دنیای سنت دانست نه شهروند جهان مدرن. عجیب آنکه در حالیکه تفکر پیشامدرنی که بر جامعه ایرانی حاکم بوده هنوز رنگ نباخته، پا به پای جهان، در استفاده از ابزار و فناوری حرکت کرده‌ایم. حاصل آنکه این نو شدن در سطح، نه تنها کمکی به حل معضلات جامعه ایرانی نکرده، بلکه آسیبهای جدیدی را نیز بر جامعه افزوده است. این مسئله در نظام تعلیم و تربیت، بیشتر از هر نهاد اجتماعی دیگری خودنمایی می‌کند. در حالی که نظام تعلیم و تربیت از جدیدترین ابزارهای آموزش از راه دور بهره می‌برد با این وجود، ایده و تفکری در بدنه نظام تعلیم و تربیت وجود دارد همخوانی چندانی با این ابزار ندارد. هدف از مقاله حاضر که بر اساس روش تحلیل تاریخی بر مبنای مطالعات کتابخانه‌ای است بررسی این مساله است که آیا صرفاً استفاده از روش‌ها و ابزارهای مدرن میتواند متضمن ورود ما به مدرنیته و پست‌مدرن باشد؟ نتایج بررسیهای این مقاله که در یک بستر تاریخی 150 ساله انجام شده روشن می‌کند که چگونه سنت و استبداد در کنار هم مانع از ورود جامعه ایرانی به فضای مدرنیته شدند. نظام تعلیم و تربیت ما نیز علیرغم استفاده از ابزار و روش‌های مدرن و پست مدرن، هنوز در ساحت مبانی فلسفی، متعلق به دوران سنتی است و بنابراین گزاره «انتقال مبانی فلسفی توسط ابزار»، دست کم در این حوزه صادق نبوده است.