ایدئالیسم یا رئالیسم در مواجهه با مصلحت های نهفته در مجازات های بدنی

ایدئالیسم جنایی با هدف نیل بر مصلحت های اجتماعی مدعی فطری بودن احکام جزایی می باشد. بی شک، قبح ذاتی قتل، محاربه، سرقت، تجاوز و امثالهم چالش چندانی برای ما به همراه نخواهد داشت. اما شیوه ی واکنش ها بدون در نظر داشتن این که آن چه غیر قابل تغییر است اصل رفتار بزهکاران است و این غیر قابل تغییر بودن به شیوه واکنش ها که حسب مقتضیات مکانی و زمانی می تواند در مسیر تغییر، پیشرفت و تعالی باشد بر نمی گردد. از آن جا که بخشی از سیاست جنایی تقنینی ایران تحت تاثیر احکام جزایی منبعث از فقه هنوز هم حاوی کیفرهای بدنی از رجم تا اعدام و قطع عضو می باشد و از سویی عبور از این مجازات ها بنا بر اصل چهارم قانون اساسی، نیازمند تفقه پویا است. بی شک امعان نظر به راه کارهای فقهی همچون فقه نوین و مصلحت اندیش امام خمینی، نظریه اقتضائات زمانی و مکانی شهید مطهری و منطقه الفراغ سید محمد باقر صدر می تواند در این مسیر راهگشا باشد. امروزه، اهداف کیفرها از انتقام جویی، ترذیل و تخویف به اصلاح و باز ادغام اجتماعی تغییر مسیر داده اند.حتی برای ناتوان سازی در مصادیق خطرناکی از حبس های طولانی مدت و در صورت اقتضاء از حبس ابد استفاده می شود و جوامع با به دوش کشیدن هزینه های ناکارآمدی هایشان، دین خود را در بزهکار شدن شهروندانشان ادا می کنند. از سویی با حذف مجازات های بدنی راه بر سیاست های استبدادی در سوء استفاده های احتمالی بسته می شود.