بررسی تطبیقی جایگاه خانواده در شهرهای سنتی و امروز با تاکید بر اصول شهر ایرانی-اسلامی

محیط مسکن و خانه به عنوان زمینه ساز آرامش، سلامت، پرورش و خود شکوفایی انسان ها، دارای ارزش ویژه ای است. بنابراین چگونگی معماری و ساخت مسکن بر روی خانواده تاثیر فراوان دارد. به همین دلیل در طراحی خانه های سنتی به منظور اعتلای اعضای خانواده و نیازهای آن، برنامه ریزی و طراحی منحصر به فردی انجام میشد. به همین منظور در طراحی خانه های سنتی با تفکیک خانه، به فضای عمومی، نیمه عمومی و خصوصی به آسایش و آرامش خانواده به خصوص زنان توجه ویژه ای داشته است و برای رعایت حقوق اعضای خانواده و حقوق همسایگی سردر ورودی را با عقب نشینی سردر و دوسکو در کنار ورودی به عرصه عمومی خانه طراحی میکردند. همچنین در فضای داخلی خانه با قرار دادن دالان، حیات مرکزی، ایوان و ... هم فضایی برای اشتغال و آسایش زنان درخانه و هم فضایی برای بازی کودکان و روابط خانوادگی در نظر میگرفتند. اما امروزه با ورود مدرنیته و توجه به فرهنگ غربی و رشد عمودی شهرها به منظور پاسخگویی به رشد جمعیت، آنطور که باید و شاید به مفهوم خانواده در طراحی خانه ها توجه نمی شود. این مورد با فاصله گرفتن از معماری تعالی بخش سنتی و گرایش به سوی داشتن معماری مدرن و آپارتمان نشینی باعث تنزل جایگاه خانواده و در نتیجه گسست تحکیم خانواده شده است. این پژوهش به دنبال بررسی تطبیقی جایگاه خان واده در شهرهای سنتی و امروز، و ارائه راهکارهایی در جهت اعتلای خانواده در طراحی مسکن مدرن میباشد. بنظر میرسد رابطه ی معناداری بین طراحی مسکن سنتی با تحکیم خانواده وجود دارد که از معماری و سنت غنی ایرانی_ اسالمی سرچشمه میگیرد. بنابراین در این مقاله به دلایل نارسایی های معماری و شهرسازی امروز در برابر نیازهای خانواده و تحکیم خانواده به دست یابی به کیفیت زندگی خانواده با تاکید بر اصول معماری و شهرسازی ایرانی اسلامی پرداخته میشود.