مقدمه ای بر ویژگی های ارتفاعی مسکن بر مبنای سبک زندگی اسلامی

افزایش سریع جمعیت شهرنشین بسیاری از جوامع را بر آن داشته که توجه به مسکن را به عنوان یکی از الویت های مهم برنامه های توسعه خود قرار دهند. به دنبال این پدیده، نظام های اجتماعی با توجه به ارزش‌ها و مبانی خود شهرها و انسان‌های تابع خویش را به سمت و سوی معینی هدایت کرده و مناسبات زیستی و شهری را با توجه به ارزش‌های خویش شکل داده‌اند. در کشور ما نیز افزایش سریع جمعیت شهرها و گسترش شهرنشینی طی دهه های اخیر و افزایش تقاضا برای مسکن از یکسو، کمبود زمین و بالا بودن قیمت آن ازسوی دیگر، مردم را به سوی زندگی آپارتمانی سوق داده و می دهد. امروزه الگوی خانه های کوچک، متراکم، انبوه و آسمان خراش ها نسخه تجویزی در ساختار شهرها گردیده است؛ که این الگو براساس نظام بازار استوار می باشد که نظامی بر مبنای منافع و طمع افراد است. توسعه نامتوازن و بدون برنامه و در نتیجه آسیب زای فرآیند آپارتمان نشینی مشکلات رفتاری، تعاملی، فرهنگی و اجتماعی که از مشخصه های شیوه زندگی آپارتمان نشینی در شهرها محسوب می شوند را به همراه داشته است. در حالیکه می توان به الگوهایی اندیشید که ریشه در جهان بینی و فرهنگ جاری کشور دارد و بیشترین سازگاری را با مطلوبیت های زیستی مورد انتظار ساکنان را داشته باشد یا به عبارتی به نظام اخوت که نظامی بر مبنای تعالی و کرامت انسانی و عدالت و برابری است روی آورد. در راستای همین امر هدف این پژوهش تعیین حد مطلوب ارتفاعی، مدیریت و کنترل ساخت و ساز در ارتفاع در نظام های بازار و اخوت می باشد. روش پژوهش تحلیلی-توصیفی و مطالعه کتابخانه ای و اسنادی می باشد. لذا در نتیجه پژوهش حاضر در نظام بازار شهر‌ها بسیار پر جمعیت بوده و با الگوی بلند مرتبه سازی و آسمان خراش سازی شکل می گیرند و حد مطلوب ارتفاعی برای شهر‌هایی که بخواهند نظام اخوت را محقق کنند، متوسط و کم است.