ارزیابی فضای سبز در ایجاد حس تعلق کودکان به مدرسه

حس تعلّق به مکان و نیاز انسان به تعامل با مکانی که در آن زندگی می کند از جمله مهم ترین ابعاد رابطه میان انسان و مکان است. حس تعلّق به مکان یکی از عوامل مهم در شکل گیری هویّت افراد است و از آن جا که قسمت مهمی از هویّت هر فرد در دوران کودکی شکل می گیرد؛ بنابراین توجّه به آن در دوران کودکی و در فضاهای مرتبط با کودکان ضروری است. در این میان مدارس از جمله فضاهایی هستند که به دلیل سپری نمودن ساعات طولانی کودکان در آن ها، توجّه کردن به ویژگی های کیفی و ایجاد حس تعلّق و خوشایندی از محیط مدارس در میان دانش آموزان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. محیط‌های آموزشی کودکان بیشترین سطح ارتباط را با کودکان به تعامل می‌گذارد و حس تعلق به مکان ممیزی هایی، برای شوق بازگشت به مدرسه و ماندن در آن فراهم آورده که از جمله عامل‌های اساسی در پیوند دانش آموز با محیط آموزشی است. هدف از انجام این تحقیق پاسخ به این پرسش است که اساساً چه ارتباط معناداری میان محیط سبز مدارس و حس تعلق به مکان وجود دارد. این مقاله از طریق بررسی مبانی نظری روانشناسی محیط و با روش توصیفی-تحلیلی به گردآوری اطلاعات پرداخته است و از طرف دیگر کمبود سطح کیفی و کمی فضای سبز محیط های آموزشی مدارس امروز در کشور ما، این محیط ها را به مکانی بیرون با مصالح و ساختمان های جذاب برای کودکان بدل ساخته است.