حکمرانی آموزش عالی با رویکرد ماموریت‌گرایی و پاسخگوئی به نیازها (مطالعه موردی: دانشگاه‌های دولتی استان یزد)

تحولات درونی و بیرونی موثر در توسعه آموزش عالی و گسترش دامنه چالش‌ها، ضرورت بازآرایی نظام آموزش عالی کشور و برون رفت از برخی بن‌بست‌های توسعه‌ای را از طریق بازسازماندهی، ماموریت‌گرایی و نهادینه نمودن تفکر آمایشی در پیکره نظام تصمیم‌سازی و برنامه‌ریزی آموزش عالی با نگرشی مجدد به واقعیت‌ها، مزیت‌ها و تنگناها بیش از پیش مطرح می‌نماید. توسعه آموزش عالی در طول چهار دهه گذشته، به رغم محاسن زیادی که داشته است با تغییر نیازهای جامعه و تغییرات فناوری نیاز به بازنگری و نگاه ویژه دارد. آمایش در بخش آموزش عالی به‌عنوان یک رویکرد جامع‌نگر به بخش علم و فناوری، منجر به دور اندیشی شده و قابلیت نگرش موثرتری را برای تمدن آفرینان و تاریخ‌سازان آینده فراهم آورده است. در این پژوهش ضمن تعیین شاخص‌های اصلی در تعیین ماموریت هر یک از دانشگاه‌های دولتی استان یزد، ارتباط آن با ارتقاء کیفی و متناسب‌سازی رشته‌های تحصیلی با نیازهای جامعه نیز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج پژوهش حاضر بیانگر آن است که ماموریت‌گرایی دارای سطوح و ابعاد متفاوتی از جمله گستره فعالیت در سطح استانی، منطقه‌ای، ملّی و بین المللی و همچنین گستره مقاطع مختلف تحصیلی در حوزه‌های فعالیت جامع، تخصصی و مهارتی است. آن‌چه در تعیین ابعاد و مولفه‌های ماموریت دانشگاه‌ها علاوه بر اسناد آمایش سرزمین و رعایت ملاحظات مندرج در اصل سی‌ام قانون اساسی، سند نقشه جامع علمی کشور و قانون برنامه هفتم پیشرفت تعیین کننده است، میزان اشتغال دانش‌آموختگان به عنوان شاخص مهمی که نشانگر نیاز جامعه به رشته‌های مختلف است مورد توجه جدی قرار دارد.