نگاهی اجمالی به مورخان ایرانی عربی نویس از صدر اسلام تا پایان قرن چهارم (بررسی موردی یعقوبی، طبری، اصفهانی، دینوری، مسکویه)

ظهور اسلام تحولات عمیقی را در شبه جزیره عربستان و سرزمین های هم جوار آن مانند ایران به همراه داشت.یکی از مهم‌ترین تاثیرات در حوزه فرهنگی و علمی است که در علم تاریخ و تاریخ‌نگاری نیز خود رانمایان نمود.در باب جایگاه تاریخ درخود سرزمین عربستان است که باید گفت با توجه به تاکید قرآن و پیامبر (ص) و امام علی (ع)در باب توجه به تاریخ و رویداد گذشته بر پیشینیان وتلاش مسلمانان در فراگیری شیوه های تاریخ‌نگاری ازجمله علل توجه به تاریخ‌نگاری در بین مورخان اولیه اسلامی ایرانی است. مساله پژوهش حاضر، تحلیل تاریخ‌نگاری ایرانیان عربی نویس ونقش آنها در پر رنگ کردن هویت ایرانی از طریق تاریخ نگاری است. برای دست‌یابی بدین هدف، پرسش‌های زیر مطرح‌ است: مهم‌ترین مولفه های تاریخ‌نگاری مورخان یاد شده چیست و در روش تاریخ نگاری انان چه تاثیری داشته‌است؟ یافته های پژوهش حکایت از این دارد که تاریخ‌نگاری عربی سنتی و بیشتر عمومی بوده و نگرش و روش تاریخ‌نگاری آنان، یک نگرش ایران محوری همراه با اندیشه ملی گرایانه در تاکید بر ایران باستان و باز آفرینی و باز گویی حشمت و شوکت ایران باستان بود.