تاثیر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اندیشه‌های‌ ایرانی بر ‌متون‌ عربی‌جغرافیای تاریخی

نگارش کتب و متون جغرافیایی عربی تقریبا از سده دوم و سوم آغاز شد. در این دوره جغرافیدانان عرب و غیرعرب از جمله ایرانی‌ها به موضوع جغرافیای تاریخی و توصیفی پرداخته و تاثیر وقایع تاریخی در دوره‌های مختلف بر مکان‌ها را بررسی کردند. متون آنها الگویی برای مورخان بعدی شد که تحت تاثیر تفکر، سبک و شیوه آنها قرار گرفتند. این آثار از آن زمان تا به امروز از منابع‌ اساسى‌ و معتبر دانش‌ جغرافیای تاریخی در مطالعات و پژوهش‌های دائره المعارفی و دانشنامه‌ای به‌ شمار مى‌رود که اغلب‌ مورخان‌ و جغرافى‌دانان‌ و پژوهشگران‌ به‌ عنوان‌ ماخذ مهم‌ به آن‌ نگریسته‌ و در تحقیقات‌ خود از آن‌ بهره‌ برده‌ و به‌ مطالب‌ آن‌ استناد می‌کنند. هدف مقاله بررسی تاثیر اندیشه ایرانی هفت اقلیم، کرویت زمین و جهات اربعه بر متون جغرافیایی عربی است که با شیوه استنادی و با استفاده از منابع و مدارک کتابخانه‌ای بررسی شده است. تاثیر و تاثر محققان بر یگدیگر متقابل بوده و غالبا در آثارشان آشکار است از این رو آثار ابن خردادبه و ابن حوقل یکی به عنوان جغرافیدان غیرعرب و دیگری جغرافیدان عرب مورد بررسی قرار گرفته‌اند.