سیمای انسان در قرآن از نگاه ناصر خسرو

قرآن و علوم مربوط به آن یکی از موضوعات محوری دیوان ناصرخسرو است. نخستین گوینده‌ای است که شعر را در خدمت فکر و اخلاق قرارداده است. در شعر او حمکت عملی به موازات حکمت نظری در جریان است.به همین خاطر مذمت و تملق ،دروغ و بهتان، کبر و غرور، دنیا ،حسد و مکر، حرص و طمع، قناعت، خوی نیک و موارد بی‌شمار دیگر از جمله مسایلی است که در سراسر دیوانش فراوان به چشم می‌خورد و در خصوص هرکدام وی ضمن مواعظ به تجویز دستورهای عملی هم می‌پردازد. در این مقاله سعی بر آن است که سیمای انسان در دیوان ناصرخسرو با توجه به آیات قرآنی بررسی گردد تا دانسته شود انسان آرمانی از دیدگاه ناصرخسرو دارای چه ویژگی‌هایی می‌باشد و چه سفارش‌هایی به انسان شده است دو این موجود خاکی را به انجام چه چیزی ترغیب می‌کند و از انجام چه امری باز می‌دارد و نهی می‌نماید.