بررسی جلوه‌های نمادین شراب در اشعار ابن فارض مصری و سنایی غزنوی

بکارگیری نماد یا سمبولیسم یکی از موضوعات مورد بحث در ادبیات عرفانی است، بگونه‌ای که استفاده از بیان غیر مستقیم در کلام شاعران عارف یکی از اساسی‌ترین اصول به‌شمار می‌رود. شاعر در دل زبان اقدام به آفرینش تازه می‌کند و واژه‌ها را از بستر فرهنگی خاصی گرفته، معنای مرسوم آن را تغییر می‌دهد و برایش معنای جدیدی صادر می‌کند. ابن فارض و سنایی غزنوی نیز از نماد در اشعار خود به خوبی بهره‌جسته‌اند و یکی از نمادهای مشترک در اشعار هر دو شاعر نماد شراب است. ابن فارض در بین آثارش بیش از همه در (خمریه) خود و سنایی در (سیرالعباد الی المعاد) و (حدیقةالحقیقه) از نماد بهره برده‌اند. پژوهش حاضر در تلاش است تا با روش توصیفی - تحلیلی به بررسی نماد شراب در اشعار این دو شاعر عارف بپردازد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد، مفاهیم این دو شاعر در خصوص واژة شراب عرفانی است، هرچند تفاوت‌هایی در نحوه بکارگیری این واژه و استفاده از واژگان مرتبط با آن در اشعار هر دو شاعر دیده می‌شود.