بررسی روند اجتماعی شدن دانش آموزان دختر مقطع ابتدائی شهر بندرعباس

آموزش و پرورش یکی از عوامل مهم توسعه و پیشرفت هرکشوری است و در رشد و تعالی زندگی فردی و اجتماعی انسان جایگاه ارزشمندی دارد.آموزش و پرورش مستقیماً در تحول و پیشرفت جامعه در ابعاد مختلف فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سلامت روان جامعه نقش بسزایی دارد؛ بنابراین، ضعف و قوّت این نهاد، به ضعف یا پیشرفت جامعه منجر می‌شود(فرانکی و چیپ، 2018: 1326). کرونا به مثابه پدیده ای اجتماعی برهمه ساحات زیست اجتماعی افراد جامعه اثرگذاشته است که وضعیت آموزش و پرورش رسمی و همچنین روند آموزش دانش آموزان نیز از این قاعده مستثناء نیست. گرچه مجازی شدن روند آموزش دارا ی مزایای انکارناپذیری است، به نظر می رسد قرنطینگی و غیبت دانش آموزان از فضای فیزیکی مدرسه بر روند اجتماعی شدن و بر میزان آمادگی آنها به عنوان کنشگران اجتماعی در نظام تقسیم اجتماعی کار تاثیرات برگشت ناپذیری می گذارد. هدف پژوهش بررسی روند اجتماعی شدن دانش آموزان با رویکرد جامعه شناختی تفسیری پرگمتیستی هربرت بلومر در چنین شرایطی است. روش پژوهش حاضر،کیفی و با استفاده از تکنیک مصاحبه های نیمه ساخت یافته با دانش آموزان و والدین مقطع دبستان مدارس شهر بندرعباس و مشاهده مشارکتی است. یافته های پژوهش حاکی از آنست که محدودیت هایی که قرنطینگی کرونایی در کنش های متقابل اجتماعی دانش آموزان ایجاد می کند، روند اجتماعی شدن دختران مقطع دبستان بندرعباس را با اختلالاتی جدی مواجه می سازد .