بهبود عملکرد فرآیند سولفورزدایی در واحد احیا مستقیم و کاهش ضایعات کاتالیست سولفورزدایی

جاذب های سولفورزدایی در واحد احیا مستقیم نقش اساسی در بهبود نرخ تولید دارد. به منظور استمرار تولید در نرخ‏های بالا و عدم آسیب به کاتالیست های ریفورمر، عملکرد صحیح این جاذب ها حیاتی است. سولفور موجود در گاز پروسس در واکنش با گاز هیدروژن تبدیل به h2s شده و از طریق گاز پروسس در چرخش و اختلاط با گاز طبیعی وارد لوله های ریفورمر شده و با کاتالیست های حاوی فلز فعال نیکل واکنش داده و باعث مسمومیت قابل توجه نیکل می شود. مسمومیت کاتالیست ها منجر به مختل شدن فرآیند، کاهش نرخ تولید، تخریب کاتالیست و تیوپ ریفورمر خواهد شد. جاذب های سولفورزدایی دارای یک ظرفیت جذب مشخص بوده ولی همواره قبل از رسیدن به ظرفیت کامل به دلیل بالا رفتن اختلاف فشار مخزن و کاهش تولید مجبور به تخلیه و تعویض جاذب ها می شویم که باعث ایجاد هزینه زیاد برای واحد تولیدی و ضایعات جاذب هایی که هنوز ظرفیت جذب حدود 90 % دارند می شود. مهمترین و اساسی ترین عوامل تاثیرگذار در بروز اختلاف فشار مخزن کیفیت پایین آب مصرفی و گندله مورد استفاده در واحد احیا متسقیم است.