شناسایی راهکارهای موثر اکولوژی انسانی در توسعه پایدار زیرساخت‌های ورزشی کشور ایران

توجه ناکافی به اصول اکولوژی انسانی، سبب تخریب منابع طبیعی، نادیده‌ گرفتن ظرفیت‌های انسانی و در‌نهایت، فقدان تطابق زیرساخت‌های ورزشی با نیازهای واقعی جامعه می‌گردد. لذا، تحلیل نقش اکولوژی انسانی در برنامه‌ریزی و اجرای زیرساخت‌های ورزشی کشور ایران، از جمله مسائل کلیدی در راستای تحقق توسعه پایدار محسوب می‌شود. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی می‌باشد و به روش کیفی با استفاده از رویکرد پدیدارشناسی توصیفی انجام شد. جامعه شرکت‌کننده در پژوهش شامل: خبرگان مرتبط با موضوع بودند؛ که 15 نفر به شیوه نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، مصاحبه نیمه‌ساختار‌یافته بود و مراحل تجزیه‌وتحلیل اطلاعات در نرم‌افزار مکس ‌کیو‌دی‌ای نسخه 2020 انجام شد. درنهایت، 96 مضمون فرعی شناسایی شد که در قالب 7 مضمون اصلی‌: طراحی و مدیریت اماکن ورزشی پایدار، برنامه‌ریزی رویدادهای ورزشی سبز، سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی ورزشی سبز، مدیریت منابع انسانی، آموزش و ترویج فرهنگ زیست‌محیطی، نوآوری و فناوری در ورزش‌های سازگار با اکولوژی انسانی، توسعه ورزش‌های طبیعت‌محور، قرار گرفتند. درک عمیق تعاملات میان منابع طبیعی، اجتماعی و فناوری، کلید دستیابی به زیرساخت‌های ورزشی پایدار است. در حوزه طراحی و مدیریت اماکن ورزشی، استفاده از فناوری‌های سبز مانند سیستم‌های مدیریت انرژی هوشمند و طراحی مبتنی بر اقلیم، به‌عنوان راهکاری برای کاهش هزینه‌های عملیاتی و اثرات زیست‌محیطی، محسوب می‌شود. رویدادهای ورزشی به‌عنوان مولد تاثیرات محیطی و اجتماعی، نیازمند رویکردهای جامع‌تری در زمینه مدیریت پسماند، حمل‌ونقل و مصرف انرژی هستند. همچنین، توسعه ورزش‌های طبیعت‌محور و ترویج اکوتوریسم ورزشی با رعایت دستورالعمل‌های زیست‌محیطی، منجر به ارتقای تعامل انسان با طبیعت و بازسازی زیستگاه‌های آسیب ‌دیده می‌شود.

identifying the effective solutions of human ecology in the sustainable development of sports infrastructure in iran

insufficient attention to human ecology principles leads to the degradation of natural resources, neglect of human capacities, and ultimately, a mismatch between sports infrastructure and society’s real needs. thus, analyzing the role of human ecology in planning and implementing sports infrastructure in iran is crucial for sustainable development. this applied qualitative study employed a descriptive phenomenological approach. participants included 15 experts selected via purposive sampling. data were collected through semi structured interviews and analyzed using maxqda 2020. ninety-six sub themes emerged, categorized into seven main themes: sustainable design and management of sports facilities, green sporting event planning, green sports policy making, human resource management, environmental education and culture promotion, innovation and technology in human ecology compatible sports, and nature-based sports development. a deep understanding of interactions between natural, social, and technological resources is key to achieving sustainable sports infrastructure. in facility design and management, adopting green technologies such as smart energy systems and climate-responsive architecture reduces operational costs and environmental impacts. sporting events, as drivers of environmental and social effects, require comprehensive strategies for waste management, transportation, and energy efficiency. promoting nature based sports and ecotourism, while adhering to environmental guidelines, enhances human nature interaction and aids in rehabilitating damaged ecosystems. integrating these principles into national policies and fostering interdisciplinary collaboration can align sports infrastructure with ecological and societal needs, ensuring long term sustainability. this study underscores the necessity of embedding human ecology frameworks into sports planning to balance development with environmental stewardship and community well being.