چالش‌های گفتمانی و قانونی حق بر پوشش در ایران

یکی از نیازهای فطری و طبیعی حیات آدمی، حفظ پوشیدگی بدن و تامین امنیت جسم از طریق البسه و پوشاک است. شیوه پوشاندن بدن همواره از ریشه های مذهبی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه تاثیر می پذیرد؛ بر همین اساس پوشاک را به عنوان یکی از عوامل بروز هویت فرهنگی - تمدنی جوامع برمی شمرند. مبتنی بر جهان بینی ها، هستی شناسی ها و نگرش های معرفتی مختلف به انسان و اهداف غایی او، حدودی از پوشش به عنوان عرف معقول و پذیرفته شده، تعریف می گردد که از آن به قانون پوشش تعبیر می شود. بنابراین می توان مدعی بود که اساساً در ضرورت حق انسان بر لباس متناسب شبهه ای وجود ندارد و جز معدود جوامع استثنائی در طول تاریخ، اغلب ملت ها و جوامع بر وجود حدی از پوشش، اجماع نموده اند. حال پرسش اساسی آن است که با توجه به پذیرش ضرورت پوشیدگی در جهان، چگونه می توان از قانون حجاب شرعی در جمهوری اسلامی ایران دفاع نمود و مسیر تحقق قانونی آن را انتظار داشت؟ در این پژوهش با روش تحلیلی-توصیفی و با استناد به منابع کتابخانه ای، تلاش شده تا ضمن بررسی گفتمان‌های مختلف و بعضاً متعارض حاکم بر مسئله پوشش و لباس و حدود آن در جهان و همچنین بررسی قوانین بین المللی و ملی در این زمینه، چالش های گفتمانی و قانونی موجود شناسایی شده و راهکارهای اصلاح آن در حوزه سیاست گذاری و قانون گذاری پیشنهاد گردد. تبیین منطقی این مسئله در ساحت شناخت، گرایش و رفتار انسان و همچنین از بین بردن موانع به پوشی از جمله این پیشنهادات است.