مبانی، جایگاه و آثار قاعدهی حرمت وهن دین

جلوگیری از انجام رفتارهایی که موجب وهن دین گردد، یکی از دغدغههای فقهای شیعه بوده و هست. بر همین اساس، مشاهده میشود که فقها در مواردی، ممنوعیت وهن دین را مستند حرمت برخی اعمال مکلفان قرار دادهاند. اکنون باید دانست که آیا میتوان حرمت وهن دین را به صورت یک قاعدهی فقهی مطرح ساخت و این شناسایی، چه آثاری در پی خواهد داشت؛ یعنی قلمروی اعمال این قاعده تا کجاست و آیا میتوان در مقام تعارض اجرای برخی احکام الزامی اسلام با وهن دین، با استناد به این قاعده، از اجرای برخی احکام شریعت، دست کشید. مقالهی حاضر با روش توصیفی-تحلیلی، در پی تبیین جایگاه، مبانی و آثار قاعدهیحرمت وهن دین است و پس از تبیین مفهوم وهن دین، مبانی و مستندات عقلی و نقلی و جایگاه قاعدهی مذکور را بیان میکند و در نهایت، به این نتیجه رهنون خواهد شد که امکان استناد به این قاعده، در زمینهی واجبات و محرمات، تنها با رعایت ضوابط عناوین (احکام) ثانویه، به صورت محدود، موقت، بنا به تشخیص عرف و با حکم حاکم اسلامی، ممکن خواهد بود و در این صورت نیز حکومت اسلامی، موظف به زدودن موانع اجرای شریعت در جامعه خواهد بود.