بررسی شاخص های عملکردی کاربری های شهری در دوران پاندمی (مطالعه موردی: منطقه 12 تهران)

اپیدمیولوژی فضایی به عنوان مطالعه تغییرات مکانی در خطر یا بروز بیماری تعریف شده است. تجزیه و تحلیل یکپارچه در مقیاس فضایی و مکانی، امکان درک بهتر تعامل بین تغییرات در اکوسیستم و آب و هوا، کاربری اراضی و رفتار انسان و محیط زیست بردارها، حیوانات و عوامل عفونی را فراهم می آورد. این موضوع از گذشته مورد توجه بوده است. در شهرها منابع بیشماری وجود دارد و از طرفی قدرت سیاسی، پول و دانش متمرکز است. به موازات آن، بیماریهای مزمن به دلیل تغییر در شیوه زندگی و بهبود ظرفیت های تشخیصی خدمات درمانی پیشرفت کرده اند. با این حال، رشد کنترل نشده شهری، افزایش مهاجرت و تراکم منجر به نابرابری های سالمتی و افزایش انتقال بیماری های عفونی شده است. بهبود ظرفیت های محلی برای شناسایی، کنترل و جلوگیری از بیماری های واگیردار که امکان گسترش گسترده دارند مورد توجه جوامع بین المللی است، به همین خاطر پژوهش حاضر به دنبال بررسی تغییرات شاخص های عملکردی کاربری های شهری در دوران پاندمی در منطقه 12 تهران می باشد. روش این پژوهش، از نظر هدف کاربردی است و از نظر متدلوژی از تکنیک پیمایشی استفاده کرده است. بررسی کارایی کاربری های شهری منطقه 12 تهران در برابر اپیدمی کووید 19 نشان داد که که وضعیت کارایی کاربری های شهری بجز در دو کاربری گردشگری و ورزشی-تفریحی معنی دار و همچنین مطلوب می باشد.