توسعه پایداری اجتماعی شهر از طریق افزایش حس تعلق به مکان کودکان

در جستجوی راهکارهای توسعه پایدار شهری در دهه های گذشته، بعد اجتماعی پایداری اغلب مغفول مانده و صرفا دو بعد زیست محیطی و اقتصادی مدنظر بوده است. در عرصه شهر و طراحی شهری برای کودکان، نیل به انسان پایدار و در نتیجه توسعه پایدار بدون توجه به نیاز انسانی کودکان به کیفیت فضا بعنوان زمینه ایجاد الگوهای رفتاری مناسب کودکان برای رسیدن به بالاترین سطح نیازهای عالی انسانی، ممکن نخواهد بود. یکی از راهکارهای دستیابی به محیطهای با کیفیت برای کودکان، ایجاد حس تعلق به مکان می باشد که باعث شکل گیری پایه های ارتباطی قوی کودک و محیط می گردد. در این تحقیق با مرور متون و منابع، گامهایی در جهت یافتن معیارهای کیفی در ارتقاء حس تعلق به مکان در هر کدام از سه جنبه عوامل ایجاد کننده حس تعلق به مکان یعنی عوامل ادراکی- شناختی، اجتماعی -عملکردی و انسانی- عاطفی برداشته شد. در سطح عوامل ادراکی-شناختی با ایجاد تصویر ذهنی مطلوب با خوانایی، حس زیبایی شناسی و کاراکتر مکان و در سطح عوامل اجتماعی-عملکردی با ایجاد رضایتمندی از مکان، بوسیله امنیت، ایمنی و تعلق به جمع داشتن و در سطح عوامل انسانی-عاطفی با دستیابی به هویت انسانی از طریق ایجاد قلمرو و خلوت و استفاده از نمادها و نشانه ها و ارزشها و عقاید مردمی برای رسیدن به پایداری اجتماعی راهکارهایی ارائه گردید.