تبیین رابطه بین فرم های معماری وکیفیت های زیبائی شناسانه سازه در معماری سنتی با رویکرد بررسی در ابنیه مذهبی شهر مشهد

فرم معماری اساسا از فرم و شکل بیرونی بنا برداشت و به آن محدود می شود. .به واسطه تفکیک فرم معماری از آنچه که به صورت متداول استفاده می شود، فرصتی فراهم می آید تا به آزمودن سازه با جنبه های خاص معماری بپردازیم که در گذشته شامل تعاریف کلی بیشتری درباره فرم معماری می شد. این جنبه ها در برگیرنده موضوعاتی نظیر بافت ، نظم و سازماندهی فضایی است. نوع استفاده سنتی از سازه، جوهره سازه ای بنا را معنا می کند. اغلب، شخصیت ظاهری وبیرونی یک ساختمان به واسطه این که چگونه سازه با بدنه ساختمان مرتبط می شود تعریف وتبیین می شود. وتاثیر کیفیت زیبائی شناسانه سازه بر فرم معماری در این تحقیق بررسی شده است. معماری ابنیه مذهبی خراسان جلوه گاه بیان کیفیت های زیبائی شناسانه فرم های معماری در تقابل با نحوه بکارگیری انواع سازه در طول تاریخ می باشد که با بررسی این ابنیه بیشترین استفاده در دوران صفویه وسپس تیموری بوده ونقش ورودی در ابنیه مذهبی وهمچنین کیفیت زیبائی شناسی گودی وبافت دارای بیشترین استفاده در فرم معماری سازه های سنتی این شهر می باشد.