اسلوب میزبانی مسکن برای معاصریت در سکونتگاه های نوین

انسان امروزی ، در خانه ای که طی تاثیرات مدرنیته متحول شده و در جهانی با تغییرات شگرف محصور و با سبکِ زیستن در دنیای امروز آشنا شده؛ سکونت گزیده است . این بدان معناست که معاصریت میهمان خانه شده است یا به عبارتی خانه میزبان معاصریت است ! به اعتقاد آگامبن[1] معاصر بودن با زمان حال پیوند عمیق دارد. اما این حال چه زمانی است ؟ در مورد زمان حال در جامعه ایرانی ، معاصریت بازگشت به حالی است که آنرا نزیسته است . پذیرفتنی است که معاصریت با گذشته نیز ارتباط ناگسستنی دارد و در این نگاه هم سوال این خواهد بود که این گذشته چه زمانی و این ارتباط چگونه است ؟ این ارتباط به گونه ای است که زمان حال، محصور در گذشته نبوده، بلکه گذشته، مانند رخنه ای در زمان حال است و اینگونه است که نوعی ارتباط با زمان حال، برقرار می کند. بر این مبنا می توان معاصریت را جوهره اصلی معماری دانست که بدون آن؛ معماری در بستر زیبایی شناسی، قابلیت زیست پذیر بودن و انطباق پذیری با سبک زندگی زمان حال نخواهد داشت. می توان معماری مسکن امروزه ایران را فاقد معاصریت ارزیابی نمود و یکی از دلایل اصلی آن، فقدان زمینه گرایی[2] است که این مهم سبب پدیدار شدن روش های التقاطی و تعلیق گونه ای گردیده که در سردرگمی است. از این رو برای برنامه ریزی ساخت مسکن جهت میزبانی معاصریت در سبک های زندگی امروزین شناخت کارکردهای فضایی مورد نیاز مسکن ضروریست و طراحی خانه فراتر از پاسخ به برنامه ، نیازمند ارئه ی چهره ای عمومی در عین آنکه زندگی خصوصی ساکنان در آن جریان دارد است و این به معنای پیروی از رویکردی کل نگر در صور فهم خانه است . جهت این پژوهش مطالعات اسنادی و مرور ادبیاتی انجام و با روش توصیفی – تحلیلی به تفسیر داده های بدست آمده از مطالعات پرداخته شد و در نهایت با استدلال منطقی ، معیارهایی که از طریق پرسشنامه اعتبارسنجی گردیده ، نتایج پژوهش را آشکار نمود که : فضاهای کالبدی لازم در معاصریت خانه برای زون های خصوصی و تشریفات نیاز به کاهش ؛ در زون جمعی نیاز به افزایش و در زون پشتیبان نیازمند افزایش و تغییرات عمده دارد و تنها در زون پیرامونی نیازی به تغییر نبوده است.