بررسی تاثیر تشکّل های موازی بر توان بسیج در حل مسائل فرهنگی در محلات

حوزه فرهنگ در ایران، بس گسترده و فراگیر است. مواردی چون وضعیت اعتقادی، سبک زندگی و شرایط اخلاقی جامعه، سطوح مختلف آموزش و پژوهش، فضای مجازی، رسانه‌های دیداری و شنیداری، جراید، نشریات و کتاب‌ها، حوزه هنر و گردشگری و... گواهی بر گستردگی این حوزه و بالطبع اهمیت و تاثیرگذاری آن است. این گستردگی به تعدد نهادهای فرهنگی و فعالیت موازی و درنهایت، مدیریت جزیره‌ای حوزه فرهنگ منجر شده است. تعدد مراجع تصمیم گیر و نهاده‌ای سیاست‌گذار فرهنگی و فقدان الگوی جامع و مدون برای سیاست‌گذاری در بخش فرهنگ، چالش‌های فراوانی را در این حوزه ایجاد کرده است. نظام اجتماعی به‌عنوان یک سیستم تلقی می‌شود و هرکدام از نهادها به‌منزله اجزای آن سیستم در یک مجموعه به‌هم‌پیوسته، در ارتباط باهم قرارگرفته‌اند. حال، اگر در سیستم اجتماعی، دولت را به‌عنوان یک سازمان بزرگ در نظر آوریم، درون آن، سازمان‌های متعدد دیگری وجود دارد که در بیشتر مواقع ممکن است سازمان‌های دولتی نمایانگر بی‌انسجامی یا تقابل بین اجزای این سازمان باشند که ناشی از فقدان مرجعیت واحد یا مورد اجماع باشد؛ به‌طور مثال در محلات تعدد تشکل‌های فرهنگی با داعیه حل چالش‌های فراروی انقلاب اسلامی و عمق‌بخشی داخلی رابطه نظام‌مندی باهم ندارند. در این مقاله، به بررسی برخی از تشکل‌های فعال فرهنگی در محلات که به‌طور موازی همان فعالیت‌ها و ماموریت‌های بسیج را دنبال می‌کنند، پرداخته‌ایم و تاثیرات منفی آن‌ها را بر فعالیت‌های بسیج در حل مسائل فرهنگی کشور و نقش‌آفرینی هدفمند در جنگ نرم موردبررسی قرار داده‌ایم.